زمستون که کم کم بارشو میبنده که بره و بهار خانوم یکی یکی نشونه هاشو بروز میده، درختا بدون اینکه برگی داشته باشن یه هاله ی سبز میگیرن و توی نور آفتاب اول صبح یه حس زیبا و وصف ناپذیری پیدا میکنی که هر چی دلتنگی و غم و دلگیریه میریزه بیرون و اینو کاملا متوجه میشی.
من عاشق این وقتا هستم. درختا و بوته های مونده تو سرمای زمستون، لحظه ی جوونه زدنشون یه حس زندگی دوباره رو به وجود میاره که باورت نمیشه اگه بگم تمام سال رو منتظر این روزها میمونم
و همینه که نمیذاره ذره ای ناراحتی و دلگیری رو نگه دارم.ایکاش موندگار بمونه
خب چند روزه که میخوام بیام بنویسم نمیشه یا وقت نمیشه یا حس نوشتن یهو میپره یا نت جون ندارم.
در هر حال:
این روزها اینجانب بد اخلاق (تر از قبل :دییییی) ، حساس (تر از قبل :دییییی) بی حوصله :( ،فراموشکااااار 
شدم
تا یکی یه چیزی میگه با اجازه تون سیل اشک روان است.
کارم فوق العاده زیاد شده ولی توی خونه فقط وقت کشی پیشه نموده ام
واااااای مسائل پیش پا افتاده و روتین و مهم یادم میره یهو 
در زمینه تحلیل مسائل هم مخم دچار هنگ میشه و ترجیح میدم حرف رو صاف و پوست کنده و لقمه شده بگم و بشنوم
فعلا همین.چیزی یادم نمیاد دیگه
اسمم چی بود؟ اینجا کجاست؟
شما کی هستین؟
متنفرم از هر چی سیاست و سیاست بازی!!!
از چشم بستن روی قتل عام مردم گرفته تا انتخاب یه مهره ی دست نشانده به عنوان ..... تا برسیم به دوستیهای سیاست بازانه در روابط روزمره
از عید خوشم نمیاد.هیچوقت خوشم نیومده.از خونه تکونی هم همینطور.به خصوص امسال! که باید فقط واستم بقیه رو نگاه کنم.کاری ازم بر نمیاد...
طبق معمول اخر سال و عجله برای اتمام همه ی کارها و پروژه هایی که طول سال هیچکی یادش نبود: بابا اینا باید انجام بشه ها!
حالا ما اول سال و آخر سالمون به هم گره خورده حالیمون نیست زیاد
پ.ن: پست قبلی هیچ مخاطب خاص و غیر خاص نداشت. به من میاد موش باشم؟