پارسال این موقع مشهد بودم. بعد از ظهر رسیدیم، شب رفتیم حرم.

صبح زود باز رفتیم حرم و از همونجا برگشتیم.

آخ چقدر روبروی ایوان طلا واستادم و اشک ریختم.

چقدر چشم دوختم به گنبد طلا و اشک ریختم و التماس کردم.

اون موقع هنوز امیدوار بودم ولی دل تو دلم نبود و لحظه ای آرامش نداشتم

امسال ولی مطمئنم که دیگه امیدی نیست.

میدونم که دیگه نمیشه

خدایا

شکرت خدا. بازم شکرت

سرنوشت من هم اینجور بود